خط سوم | شمس تبریزی

چند روزی هست که مجددا به مطالعه کتاب مقدس هندوئیسم خصوصا اوپانیشادها می‌پردازم. امروز به عبارتی برخوردم که جرقه‌‌‌ای در ذهنم زد. کسی که آرزو می‌کند، بیشتر از آن را بدست نمی‌آورد. این عبارت فوق العاده مهم است.
‌
چالش آرزو:
می‌دانیم که آرزو زاییده‌ی ذهن یا نفس است که در تفکر هندو، اتمن نامیده می‌شود. آرزو را می‌توان تبلور نیازهای دست نیافتنی انسان در ذهن او دانست بنابراین به نوعی می‌توان گفت: آرزو خواسته‌ی دست نیافتنی ذهن انسان است و حالا بیندیشید که بقول مولانا: هر چیز که در جستن آنی آنی. تا وقتی که به دنبال آرزوهای خود باشیم، چیزی بیشتر از فهم انسانی نخواهیم یافت. شاید من اولین کسی باشم که بگویم: آرزو کنید اما به دنبال آرزوهای خود نباشید و خدای برآورنده آرزوهایتان را نپرستید! بلکه بگذارید او برایتان آرزو کند. آرزوهای یک ذهن الهی بهتر از چیزیست که می‌پندارید! و بقول حافظ: خداوندا مرا آن ده که آن به. می‌دانم که هضم این مطلب کمی‌سخت است. شما با گفتاری مواجه شده اید که تمام زیرمایه‌های فکری و علایقتان را به چالش می‌طلبد. می‌دانم که اکثر انسانها نمی‌توانند تا این حد، تسلیم باشند اما بقول شمس تبریزی : چون گفتنی باشد و همه عالم از ریشم درآویزند که مگر نگویم،حتی بعد از هزار سال،این سخن بدان کس برسد که من خواسته باشم! و حالا این سخن به شما رسید. حالا نوبت شماست. عرصه‌ی سخن بس تنگ است،عرصه‌ی معنی بس فراخ است. از سخن پیشتر آ،تا فراخی بینی و عرصه بینی!
‌
هندوئیسم:
بیاییم خود برتر بینی را کنار بگذاریم و به نتیجه تجربیات دیگران هم نگاهی بیندازیم. تفکر هندوئیسم با قدمتی ۵۵۰۰ ساله را باید یکی از قدیمی‌ترین اعتقادات انسانها دانست که هنوز هم برای بسیاری راهگشاست. هندوئیسم با عبور از مراحل چندخدایی، در اوپانیشادها به بلوغ فکری رسیده و ریشه‌ی همه چیز را برهما می‌داند. این جهشی عظیم به سمت توحید و یگانه پرستی است. ریشه‌ی هندوئیسم نامشخص است و نمی‌توان کسی را بعنوان نبی برای آن مشخص کرد بلکه مجموعه‌‌‌ای از الهامات به افراد مختلف را می‌شود زیرمایه تشکیل آن دانست. با این وجود،چنانچه کسی اوپانیشادها را بخواند، به وضوح متوجه می‌شود که این نوشته‌ها زاییده ذهن یک انسان نیست و شباهت بسیاری به مکاشفه دارد. اصلی ترین مبحث در کل اوپانیشادها، وحدت وجود و چگونگی دست یابی به آن است.
‌
بقول شیخ بهایی: